Rozdział dedykuję wszystkim tym którzy ze mną zostali. ♥♥♥
~Anastazja~
- Ciekawe kim ona jest. - Lija chwyciła czasopismo do ręki i przyłożyła mi je pod nos. - Ana ty mnie wcale nie słuchasz! - Warknęła.
- Lii. - Westchnęłam. - Jest sobota, a my siedzimy w szkole nad jakimś durnym projektem. - Przypomniałam jej.
- Wiem, wiem. Po prostu rozumiesz, że Maxon był wczoraj wieczorem widziany na wzgórzu z dziewczyną, która nie jest anielicą! - Pisnęła, a ja gwałtownie oprzytomniałam.
Wyrwałam jej gazetkę i zaczęłam się jej bacznie przyglądać. Nie wierzę! To jakiś żart. Przecież MY byliśmy tam sami! Jak to możliwe? Na zdjęciu widać wyraźnie Maxona ze wtuloną w niego brunetką. Na szczęście nie widać jej twarzy, a raczej mojej twarzy. Widniejemy tam w momencie, kiedy unosiliśmy się kilkanaście metrów nad ziemią. Doskonale pamiętam tamten moment.
----------
Zaczął podchodzić do mnie drapieżnym i pewnym krokiem. Żar, jaki od niego się wydostawał, powodował, iż moje serce przyspieszało i dudniło znacznie głośniej. Kiedy stanął przede mną, otulił mnie ramionami i szepną...
- To nie wszystko.
Spojrzałam na niego zdezorientowana. Po chwili poczułam mocny i chłodny powie, a zaraz potem jedyne czego mogłam się trzymać, to był ON! Unosiliśmy się w powietrzu. Nawet nie spostrzegłam się, kiedy ukazał skrzydła.
Nie wiem czemu, ale zaczęłam się bać. Do głowy napływały same czarne myśli i miałam wrażenie, iż zaraz spadnę. Minęło kilka sekund, nim to zwalczyłam. Było warto.
- Jak się podoba? - Głos Maxona ocucił mnie z zamyśleń.
Rozejrzałam się wokoło. Wyglądało to tak, jak byśmy mieli cały świat u swych stup. Niepewnie zarzuciłam mi ramiona na szyję. Dzięki czemu poczułam się znacznie pewniej. To jest niesamowite. Czuję się w jakimś stopniu wolna niczym ptak, ale również się boję.
- Tylko mnie nie wypuść. - Spojrzałam mu prosto w oczy.
- Nigdy. - Szepną.
----------
- Ana?! - Głos mojej przyjaciółki ocucił mnie z zamyśleń. - Wszystko w porządku?
- W najlepszym — Skłamałam.
Nic nie jest w porządku! Jakim cudem nasz wczorajsza "randka" wyszła na światło dzienne? Mogłam się tego spodziewać. Maxon to jeden z najsławniejszych Aniołów na świecie jego życie jest pod okiem całego świata od dnia jego narodzin.
- Nie wyglądasz, jak by tak było. Kompletne zbladłaś na widok tego zdjęcia. Co się dzieje? - Lija nie da za wygraną. Wiem to chyba najlepiej. Wyciąganie prawdy z ludzi to dla niej chleb powszedni. Nie mogę jej wyznać prawdy, ale z drugiej strony ukrywając, ją będę bardziej nakręcać. I bądź tu mądry człowieku. Skłamać jej też raczej nie mogę.- No mów. - Robi to swoje groźnie spojrzenie. Przez nie każdy się ugnie.
- Chodzi o to, że...
- Dziewczynki możecie już iść. - Przerwała mi pani Mind. Ubóstwiam tę kobietę. - Na dziś chyba już wszystko zrobiłyśmy.
Odetchnęłam z ulgą na słowa kobiety. Naprawdę nie chciałoby mi się tu siedzieć i wycinać zdjęcia. Wykorzystując okazję, szybko zabrałam swoje rzeczy i ulotniłam się z sali. Niestety drzwi trzasnęły się za mną. Wiedziałam, iż Lii to zauważy i wybiegnie. Niestety on jak większość ludzi na tej planecie cierpi na tak zwaną obsesję na punkcie Aniołów. Bywa to takie irytujące. Co oni wszyscy w nich widzą. Okej są sławni, mają swoje znaki i skrzydła, ale to tylko tyle! To w jakimś stopniu są także ludzie. Mniejsza z tym, iż ich przodkowie pochodzili z niebios lub nadal pochodzą.
- ANA zaczekaj! - Krzyknęła moja przyjaciółka.
Gwałtownie odwróciłam się, w jej stroję. Dziewczyna biegła do mnie. Dziwie się, że na tych obcasach się jeszcze nie pozabijała przy takim sprincie! Podziwiać ją naprawdę można. Dziewczyna po kilku sekundach dotarła do mnie.
- Nie musiałaś się tak spieszyć. - Parskłam.
- Bardzo zabawne, ptysiu. - Och jak ona tak może do mnie mówić! Może kiedyś byłam od nich lekko uzależniona, ale to przeszłość! - To na czym zakończyłyśmy? - Dlaczego ona się nie poddaje?
- No więc na tym, że... - Obie otworzyłyśmy główne drzwi szkoły i wyszłyśmy na parking przed budynkiem.
Nagle Lii piszczy jak oszalała! Nie mama pojęcia co się dzieje. Rozglądam się wokoło. Nic nad zwyczajnego. Na parkingu stoi tylko wiśniowe Ferrari a na jego masce siedzi Maxon. Spoglądam na Lii która ledwo co może złapać oddech.
- Lii, wszystko w porządku? - Pytam z troską.
- A, An Ana, to on! - Piszczy, jak oszalała patrząc na blondyna.
Ja się zaczęłam zamartwiać, a ona tak na widok Maxona! Stój. Czekaj. Powrót. Co on tutaj robi?! Spoglądam w stronę chłopaka. Ten się tylko grzecznie uśmiecha. Przewróciłam oczami i powróciłam do Lii. Wyglądała, jak by miała zaraz zemdleć.
- Ogarnij się. - Warknęłam na nią.
Dziewczyna automatycznie zareagowała na moje słowa. Wyprostowała się i poprawiłam włosy. Lii. Pokręciłam głową.
Obie podeszłyśmy do Maxona który uważnie śledził każdy mój ruch. Kiedy nasz wzrok się napotkał, poczułam coś w stylu stada motyli w brzuchu.
- Co ty tutaj robisz? - Spytałam prosto z mostu w momencie, kiedy przed nim stanęłam.
- Kochanie myślałem, że się ucieszysz na mój widok.
Wiem, że rozdział krótki, do bani i banalny, ale stwierdziłam, iż dodam tyle.
Przepraszam was, że tak długo nic nie dodawałam. Wybaczcie mi!
PS. Przepraszam za jakiekolwiek błędy występujące w tekście.
Wybaczyliście mi?
Pamiętaj. Czytasz, komentuj!
